วันนี้ หลังจากไปสยามแล้วพบเพื่อนเก่าโดยบังเอิญ ก็ตกลงว่าเราจะไปหาอาหารญี่ปุ่นกินกัน ผมเสนอว่าอยากไปกินร้าน Zen ที่เซ็นทรัลเวิลด์ เพื่อนมันก็บอกว่ามีร้านหนึ่งในนั้นที่มันไม่ชอบ ด้วยเรื่องบริการ, ความล่าช้า, ฯลฯ ผมก็เลยบอกว่ามันมี 2 ร้านนะ มันก็บอกเหรอ ร้านตรงไหนกับตรงไหน ผมก็อธิบายตำแหน่งที่ตั้งของทั้งสองร้านให้มันฟัง ก็ยังงงๆ ว่าร้านที่มันไม่อยากไปกินมันร้านไหนแน่ ก็เลยลองเดินๆ ไป
พอถึงเซ็นทรัล เราก็เดินตรงขึ้นทางเดินเลียบข้างของห้าง (ที่มองลงมาเห็นลานหน้าห้าง) เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอร้าน Zen จนได้ เพื่อนผมก็บอกว่าไม่ใช่ร้านนี้ ประกอบกับเห็นบรรยากาศมันชิวมากๆ ก็เลยเกิดความอยากลอง เดินก้าวเข้าไปในร้านโดยไม่สังเกตว่า คนมันน้อยๆ (ถ้าเทียบกับร้านอีกร้านที่ยังไม่เดินไป) เมื่อก้าวเข้าไปในร้านก็บอกพนักงานเลยว่าขอสองที่
พนักงาน (ไม่ซิจริงๆ เราเดินกันเองมากกว่า) พาไปยังที่นั่งริมระเบียงซึ่งบรรยากาศดีมาก เพลงที่เปิดในร้านไม่ใช่เพลงญี่ปุ่น แต่เป็นเพลงภาษาต่างชาติร่วมสมัย (ฟังแล้วมันไม่ใช่เพลงใหม่นะ แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นเพลงสมัยรุ่นพ่อแม่เพิ่งเริ่มทำงาน) แล้วเมนูก็มาถึง ผมในใจกะว่าอยากกินปลาดิบซักอย่างสองอย่าง เห็นของในเมนูแล้วอาการ…ค้างเริ่มออกทันที “ทำไมราคาของกินมันแพงเช่นนี้” ราคาค่าเฉลี่ยขั้นต่ำของอาหารที่เรากวาดตาดูคร่าวๆ คือ 250 บาทต่อจานครับ (บางจานก็หลายพันนะ ไม่ใช่แค่เป็นพัน)
เหงื่อเริ่มตก (ทั้งๆ ที่อากาศมันเย็นมาก) แต่ก็ต้องใจดีสู้เสือ สั่งของกินไป 3 อย่าง เป็น เป๋าฮื้อหมัก 1 ถ้วย, ปลาทูน่ากับถั่วหมัก 1 ถ้วย, และข้าวหน้าหอยเชลล์ 1 ชาม เพื่อนผมสั่งเครื่องดื่มไปหนึ่งอย่าง ผมสั่งชาเขียวเย็น หมดค่าอาหารไปเกือบ 800 บาท
ระหว่างรับประทานอาหารก็เห็นโต๊ะถัดไปจากเรา เหมือนเข้ามานั่งได้ซักพักแล้วเดินออกไป ไม่แน่ใจว่าได้สั่งอาหารไปหรือไม่ แต่ดูจากการแต่งกายแล้วน่าจะมีฐานะพอสมควร (ไม่ได้ดูเป็นนักท่องเที่ยว แต่ดูเหมือนคนที่แต่งตัวในลักษณะ Metro sexual)
จนไปเลยครับ จะจำจนวันตายเลยว่า ร้านหรูๆ มันแพง (ฮา)